نصب نرم افزار اندروید استودیو

با سلام و عرض ادب خدمت شما دوست عزیز,
قربان بابت تاخیر از شما پوزش میطلبیم , ممنون میشویم برای پاسخ سریع تر و در ارتباط بودن با ما ( در قسمت کادر پایین ) ابتدا در سایت ثبت نام نمایید . 
ما در این اموزش نصب کامل را ذکر میکنیم و شما می بایست در حالت کلی چه با نسخه پورتال و چه بدون پورتال مراحل زیر را طی کنید در قسمتی از اموزش به نحوه نصب نسخه ورتال اشاره میشود . اما در سایت سافت ۹۸ نسخه پورتال موجود نمی باشد قربان . 
معرفی Android Studio
اندروید استودیو یک IDE یا Integrated Development Environment (محیط توسعه‌ی یکپارچه) است که برای اولین بار در سال ۲۰۱۳ توسط گوگل برای توسعه و ساخت اپلیکیشن (یا نرم افزار یا برنامه) های سیستم عامل اندروید معرفی شد. اندروید استودیو بر مبنای محیط توسعه‌ی JetBrains IntelliJ IDEA به صورت اختصاصی و رایگان برای اندروید ساخته شده است.

پس از انتشار نسخه پایدار (stable)، گوگل پشتیبانی از محیط توسعه‌ی Eclipse را متوقف کرد و اندروید استودیو جایگزین رسمی آن اعلام شد.
نصب Android Studio
در حال حاضر که مشغول تهیه این مبحث آموزشی هستم، اندروید استودیو ۳٫۳٫۲ جدیدترین نسخه‌ی منتشر شده است. در نسخه‌های جدیدتر عموما باگ‌ها رفع شده و یا امکانات جدیدی اضافه می‌گردد.
در نسخه ۳ اندروید استودیو نیز تغییراتی صورت گرفته و امکانات جدیدی اضافه شده که به مهمترین موارد اشاره می‌کنم:

• پشتیبانی از زبان Kotlin در کنار زبان Java
• افزایش سرعت بیلد سیستم گریدل (Gradle)
• پشتیبانی از ویژگی Instant App
• معرفی ابزار جدید مانیتورینگ با نام Android Profiler که جایگزین Android Monitor نسخه های گذشته است

(به احتمال زیاد مفاهیم ذکر شده‌ی فوق برای شما نا آشناست. جای نگرانی نیست و در ادامه مباحث آموزشی و در جایی که نیاز باشد توضیحات لازم ارائه خواهد شد).
یک تغییر دیگر که در ورژن ۳ رخ داده، حذف نسخه Bundle است و از این به بعد فقط نسخه IDE اندروید استودیو منتشر می‌شود. یعنی ابزار SDK مانند قبل بطور خودکار و آفلاین نصب نمی‌شود.
نکته: SDK یا Software Development Kit شامل ابزار / کتابخانه / کامپوننت / API های لازم برای توسعه نرم افزار می‌باشد.
نکته: در گذشته قبل از نصب اندروید استودیو لازم بود Java SE Development Kit (JDK) را روی سیستم عامل نصب کنیم اما از نسخه ۲٫۲ اندروید استودیو، یک نسخه از OpenJDK به IDE اضافه شده و بنابراین الزامی به نصب JDK نیست. مگر آنکه توسعه دهنده به یک نسخه خاص از جاوا نیاز داشته باشد.
نسخه Bundle که در بالا اشاره شد، مجموع IDE و Android SDK در کنار یکدیگر و در قالب یک فایل نصبی بود که انتشار آن از سوی اندروید متوقف شد.
اندروید استودیو در دو نسخه‌ی ۳۲ و ۶۴ بیتی ارائه شده. با توجه به اینکه در چند سال گذشته اکثر پردازنده (CPU)ها با معماری ۶۴ بیتی تولید و عرضه می‌شود در صورتی که از سیستم عامل ۳۲ بیتی استفاده می‌کنید و سخت افزار شما از نسخه ۶۴ بیتی پشتیبانی می‌کند، قبل از شروع کار ابتدا حتما سیستم عامل خود را به نسخه‌ی ۶۴ بیتی ارتقا دهید. به طور خلاصه سرعت پردازش در این معماری بالاتر بوده و مواردی همچون محدودیت استفاده از RAM نیز از بین می‌رود.
دانلود اندروید استودیو در قسمت Developer وب سایت android.com برای سیستم عامل‌های ویندوز، لینوکس و مکینتاش فراهم شده است:
https://developer.android.com/studio/index.html

در این صفحه سیستم عامل شما به صورت خودکار شناسایی شده و لینک دانلود مناسب آن نمایش داده می‌شود. با اینحال اگر نیاز به دانلود نسخه‌ی دیگری دارید، با کلیک روی DOWNLOAD OPTIONS به سایر لینک‌ها نیز دسترسی خواهید داشت:

متاسفانه گوگل دسترسی به بخش Developer را بر روی IP های ایران مسدود کرده لذا برای دانلود نیاز به تغییر آی‌پی دارید و یا راه حل دوم که دانلود از وب سایت‌های ثانویه (مانند وب سایت ما، انتهای همین آموزش) می‌باشد.
در نسخه‌‌های جدید، فرایند نصب اندروید استودیو به اینصورت است که بعد از نصب IDE، ابزار موردنیاز SDK به صورت آنلاین و خودکار دانلود می‌شود. مزیت این شیوه در این است که با اتصال اندروید استودیو به سرورهای گوگل، آخرین نسخه از ابزار SDK دانلود و نصب می‌شوند. اما باز هم مسئله محدودیت دسترسی برای کاربران ایرانی مشکل ساز خواهد بود. در اینجا دو راه حل پیش رو داریم:
۱- استفاده از روش‌های تغییر IP جهت دور زدن تحریم و دریافت ابزار به صورت خودکار و آنلاین. به لحاظ سهولت در فرآیند راه اندازی محیط اندروید استودیو و SDK، این روش زمان کمتری را از توسعه دهنده می‌گیرد و نصب تک تک ابزار موردنیاز در SDK بطور خودکار انجام می‌شود. اما در نظر داشته باشید ابزار تغییر آی‌پی شما باید از سرعت بالایی برخوردار باشد زیرا حدود ۲ گیگابایت مجموع فایل‌هایی است که دریافت می‌شود.
۲- دانلود ابزار SDK به صورت غیر مستقیم و ساخت دایرکتوری SDK به صورت آفلاین و دستی و سپس نصب اندروید استودیو و معرفی محل قرارگیری SDK به آن.
دو روش ذکر شده هرکدام مزایای مختص خود را داراست اما با توجه حجم نسبتا زیاد ابزار و سرعت پایین اینترنت کاربران داخل ایران (بخصوص در زمان استفاده از ابزار تغییر IP) پیشنهاد من استفاده از روش دوم است. این شیوه ممکن است برای یکبار ۱۰ دقیقه از وقت شما را بگیرد اما در عوض با ساختار و جزئیات ابزار موجود در SDK بیشتر آشنا خواهید شد که برای هر توسعه دهنده یک ضرورت است.
ابتدا روش نصب اندروید استودیو به صورت آفلاین را بررسی می‌کنیم. سپس توضیحات مربوط به نصب آنلاین برای آن دسته از کاربرانی که مایل به نصب خودکار و آنلاین SDK هستند را نیز ارائه خواهم داد.
نکته: توصیه می‌کنم متن کامل این مبحث و هر دو روش نصب آنلاین و آفلاین را مطالعه کنید. برخی نکات فقط در یک قسمت بیان شده و از تکرار آن اجتناب نموده‌ام.
نصب آفلاین SDK
قبل از نصب اندروید استودیو، ابتدا SDK را به همراه حداقل ابزار ضروری می‌سازم تا هنگام معرفی محل قرارگیری SDK در اندروید استودیو، با اخطار عدم شناسایی SDK مواجه نشوم.
یک فولدر با نام sdk در درایو C ایجاد می‌کنم:

نام و درایو محل قرارگیری فولدر به دلخواه شماست.
– نصب SDK Tools: اولین ابزاری که به sdk اضافه می‌کنم Tools است. فایل sdk-tools-windows-26.1.1.zip را از حالت فشرده خارج کرده و فولدر خروجی را به فولدر sdk منتقل می‌کنم:

توجه داشته باشید اگر سیستم عامل شما ویندوز است و sdk را در درایوی که ویندوز نصب شده ایجاد کرده اید، فایل‌های فشرده را ابتدا در محل دیگری (مانند دسکتاپ یا پوشه‌ی دانلودها) Extract کرده و سپس به مسیر مدنظر منتقل کنید.
نکته: عدد درج شده در انتهای نام فایل ابزار معرف نسخه‌ی آن است. به عنوان مثال فایل sdk-tools-windows-26.1.1.zip مربوط بهSDK Tools نسخه ۲۶٫۱٫۱ است که به مرور زمان نسخه‌های جدید منتشر می‌شود. در وب سایت ما نیز هر چند مدت یکبار لینک دانلود ابزار بروز شده و نسخه‌های جدید در اختیار کاربران قرار می‌گیرد.
نکته: منظور از نصب ابزار، صرفا قرارگیری فولدر در مکان تعیین شده است و مانند نصب نرم افزارها نیاز به اجرای یک فایل Setup نیست.
– Platform Tools: فایل platform-tools_r29.0.6-windows.zip را از حالت فشرده خارج کرده و فولدر خروجی را به sdk اضافه می‌کنم:

– Build Tools: ابتدا یک فولدر با نام build-tools به sdk اضافه می‌کنم:

سپس فایل build-tools_r30-rc2-windows.zip را از حالت فشرده خارج کرده و فولدر خروجی را درون این فولدر قرار می‌دهم:

احتمالا این سوال در ذهن شما بوجود آمده که چرا SDK Tools و Platform Tools مستقیما داخل فولدر sdk قرار گرفت اما Build Tools باید داخل یک فولدر فرعی اضافه شود؟
برخی از ابزار مانند دو مورد نخست، فقط یک نسخه از آن را می‌توان درون SDK استفاده کرد. به عنوان مثال توسعه دهنده نمی‌تواند همزمان دو نسخه‌ی PlatformTools 27.0.1 و PlatformTools 29.0.6 را در SDK داشته باشد و استفاده کند و هنگام نیاز به بروزرسانی آن لازم است ابتدا فولدر فعلی
platform-tools از sdk به طور کامل حذف و سپس نسخه جدید جایگزین شود. اما مواردی مانند Build Tools برنامه نویس می‌تواند چندین نسخه متفاوت از آن را در sdk نگهداری کرده و بنا به نیاز خود از هرکدام از آنها در پروژه‌های مختلف استفاده کند. یعنی می‌توان BuildTools 27.0.3 و BuildTools 30-rc2 را در کنار هم در فولدر build-tools قرار داد بدون آنکه نیاز به حذف نسخه قبل باشد.
– Platforms: یک فولدر با نام platforms به sdk اضافه می‌کنم:

مانند مورد قبل، در فولدر platforms نیز می‌توان چندین API مختلف اضافه کرد. به عنوان مثال من platform-28_r06.zip و platform-27_r03.zip را از حالت فشرده خارج کرده و به فولدر platforms اضافه می‌کنم:

برای هر نسخه از اندروید یک API منتشر می‌شود. به عنوان مثال platform-26_r02 مربوط به API 26 (Android 8.0 Oreo) است. عدد r02 مربوط به نسخه‌ی منتشر شده از این API است. گوگل معمولا برای هر API (تا قبل از معرفی نسخه بعدی اندروید) دو یا سه بروزرسانی منتشر می‌کند. بنابراین اگر platform-26_r03 معرفی شد بهتر است فولدر نسخه فعلی را از sdk حذف کرده و نسخه جدید را جایگزین کنید. توسعه دهنده بر حسب نیاز خود ممکن است از API های مختلفی استفاده کند. توضیحات بیشتر در مباحث آتی ارائه می‌گردد.
نکته: اینکه نام فایل تعدادی از API ها با android و تعدادی با platform شروع شده در ماهیت آن تفاوتی ایجاد نمی‌کند و صرفا یک نامگذاری از طرف اندروید است که من ترجیح دادم فایل‌ها را بدون تغییر نام در اختیار شما بگذارم.
نکته: بجز در موارد خاص، شما تنها نیاز به نصب آخرین API موجود را دارید تا اپلیکیشن شما با جدیدترین نسخه‌ی منتشر شده از سیستم عامل اندروید سازگاری داشته باشد.
نکته: از اندروید ۱۰ به بعد، نامگذاری API هم مانند نام نسخه اندروید بر اساس حروف است. برای مثال API R مربوط به Android R بوده و نامگذاری بر مبنای عدد نیست.
– Extras: تعداد دیگری از ابزار را معرفی می‌کنم که همگی درون فولدر extras قرار می‌گیرند:

داخل extras یک فولدر دیگر با نام android ایجاد کرده، سپس خروجی android_m2repository_r47.zip را به این فولدر منتقل می‌کنم:


مجدد داخل extras یک فولدر دیگر با نام google ایجاد می‌کنم:

سپس ابزارهای google_m2repository_58.zip، usb_driver_r12-windows.zip و google_play_services_49.zip را به این فولدر منتقل می‌کنم:

خب! تا اینجای کار موفق شدم یک SDK با حداقل ابزار ضروری را آماده و تکمیل کنم. بعدا در هر زمان که لازم بود ابزاری را به SDK اضافه یا حذف یا بروزرسانی کنم، چه بصورت آفلاین و مانند مراحل بالا چه بصورت آنلاین و از طریق SDK Manager اندروید استودیو، امکانپذیر خواهد بود.
احتمالا از من می‌پرسید چرا این فولدر sdk را به صورت کامل شده و در قالب یک فایل فشرده برای دانلود روی سایت قرار ندادم؟
در پاسخ تاکید می‌کنم هدفم آشنایی شما با محتوای داخل SDK بود تا در مدیریت آفلاین ابزارها (اضافه و حذف ابزار یا بروزرسانی) مشکلی نداشته باشید. حالا اگر قصد داشتید روی یک رایانه دیگر هم از اندروید استودیو استفاده کنید، کافیست همین فولدر sdk کامل شده را به سیستم دیگر منتقل کرده و صرفا مرحله‌ی نصب اندروید استودیو را انجام دهید. در نتیجه نیازی نیست مراحل بالا را تک به تک انجام دهید. یا اگر در آینده قصد تعویض سیستم عامل خود را داشتید، در سیستم عامل جدید فقط باید نصب اندروید استودیو را انجام دهید و SDK شما از قبل آماده شده.
حالا باید اندروید استودیو را نصب کنیم. سیستم عامل من ۶۴ بیتی است بنابراین نسخه ۶۴ بیتی اندروید استودیو را نصب می کنم.
تذکر: قبل از شروع مراحل نصب اندروید استودیو ، ارتباط رایانه خود را کاملا با اینترنت قطع کنید در غیر اینصورت بعد از معرفی مسیر sdk به اندروید استودیو با پیغام بروزرسانی ابزارهای SDK مواجه خواهید شد.
تذکر: اندروید استودیو نسخه‌ی ۳۲ بیتی به صورت پرتابل (Portable) و در قالب یک فایل zip منتشر شده و نیاز به نصب ندارد. بنابراین اگر شما از نسخه‌ی ۳۲ بیتی استفاده می‌کنید مراحل مربوط به نصب را نادیده بگیرید.


در این مرحله دو گزینه برای نصب تعیین شده که مورد دوم مربوط به AVD است. من این مورد را هم علامت می‌زنم تا نصب شود.

این مرحله مربوط به تعیین محل نصب اندروید استودیو است که بدون تغییر به مرحله بعد می‌روم.




نصب به اتمام رسید. با زدن Finish اندروید استودیو اجرا می شود. ابتدا پیغامی ظاهر می‌شود که امکان ایمپورت کردن تنظیمات از نسخه‌های قبل را در اختیار می‌گذارد. منظور تنظیمات اصلی اندروید استودیو است (مانند تم محیط توسعه و…). من قصد بازگردانی تنظیمات را ندارم.


اندروید استودیو در حال لود شدن است و بسته به سخت افزار ، چند لحظه زمان می‌برد. هنگام لودینگ عبارت Powered by intelliJ Platform را مشاهده می‌کنید. کمپانی گوگل محیط توسعه (IDE) کمپانی jetBrains را برای اندروید استودیو انتخاب کرده و در واقع با انجام تغییرات و اضافه کردن پلاگین‌ها و امکانات موردنیاز به IntelliJ IDEA که محیط توسعه‌ی جاواست، آنرا برای توسعه دهندگان اندروید آماده و منتشر کرده است.
قبل از اینکه به ادامه مبحث بپردازم در خصوص آیکون نرم افزار نکته‌ای را یاداوری می‌کنم. آیکون اندروید استودیو به طور خودکار روی دسکتاپ اضافه نمی‌شود و اگر مایلید آیکون را روی دسکتاپ داشته باشید، در منوی استارت پس از جستجوی Android Studio روی آن راست کلیک کرده، با انتخاب Open file location پنجره‌ای باز می‌شود. آیکون را کپی کرده و به دسکتاپ منتقل کنید:

البته اضافه کردن به Taskbar توسط Pin to taskbar هم راه حل دیگر برای دسترسی سریعتر است.
بعد از لود شدن اندروید استودیو اخطاری مبنی بر عدم دسترسی به اینترنت دریافت و آنرا Cancel می‌کنم:


در مرحله بعد، گزینه Custom را انتخاب کرده تا تنظیمات مدنظر خود را اعمال کنم:


در این مرحله امکان انتخاب تم محیط برنامه وجود دارد. من تم تاریک را انتخاب می‌کنم تا هنگام کار، فشار کمتری به چشم وارد شود.

در این مرحله و در قسمت Android SDK Location مسیری که SDK را ساختم انتخاب می‌کنم. اگر SDK به درستی نصب شده و مسیر هم به درستی معرفی شده باشد پیغامی دریافت می‌شود با این مضمون که Android SDK شناسایی شده و فقط ابزار (کامپوننت‌های) نصب نشده یا تاریخ گذشته دانلود خواهند شد که البته قبلا اتصال به اینترنت را قطع کرده‌ام.



به صفحه ورودی رسیدیم. چند گزینه در اختیار داریم شامل ساخت پروژه جدید، ایمپورت پروژه‌های قبلی از اندروید استودیو یا اکلیپس و… . فعلا با اینها کاری ندارم و سراغ SDK Manager می‌روم:

البته SDK Manager در محیط اصلی اندروید استودیو (محیط پروژه) نیز در دسترس است اما در این آموزش قصد ساخت پروژه ندارم و از همین پنجره‌ی خوش آمدگویی به قسمت مدیریت Android SDK می‌روم.

مشاهده می‌کنید ابزاری که داخل sdk قرار دادیم اینجا لیست شده است.
platform (API) ها در تب SDK Platforms و سایر ابزار در تب SDK Tools قرار گرفته‌اند.
در قسمت قبل من API های ۲۷ و ۲۸ را در فولدر platforms قرار دادم که هردو در این لیست به همراه جزئیات نمایش داده شده است. ستون Revesion همان شماره نسخه‌ای است که قبلا توضیح دادم. (مانند عدد ۰۶ در platform-28_r06.zip)
در ستون Status برای هردو API عبارت Partially installed قید شده. برای هر API بجز Platform، ابزار دیگری نیز منتشر می‌شود که عموما برای ما کاربردی ندارد (مگر در موارد خاص). بنابراین چون برای این دو API فقط Platform را نصب کرده‌ایم، اندروید استودیو اعلام می‌کند ابزار این API به صورت کامل نصب نشده‌اند.
گزینه Show Package Details را تیک می‌زنم تا جزئیات ابزار و کامپوننت‌ها نمایش داده شود:

ملاحظه می‌کنید با فعال شدن این گزینه، Platform به عنوان یک زیرمجموعه از هر API نشان داده شده که به دلیل عدم اتصال به اینترنت یا اتصال با آی‌پی ایران، سایر ابزاری که برای دانلود در دسترس هستند نمایش داده نمی‌شود.
گزینه Hide Obsolete Packages کامپوننت‌ها و APIهای منسوخ شده و قدیمی را از لیست حذف می‌کند.
تب SDK Tools هم به همین صورت ابزار نصب شده را لیست می‌کند:

با انتخاب Show Package Details جزئیات بیشتری نمایش داده می‌شود. به عنوان مثال نسخه‌ی ۲۸٫۰٫۳ از Build Tools به صورت زیر مجموعه قرار گرفته که نشان می‌دهد می‌توان نسخه‌های دیگری نیز به Build Tools اضافه کرد. البته در حالت عادی ما تنها به یک نسخه از Build Tools و سایر ابزار نیاز داریم، مگر در موارد خاص. برای مثال ممکن است روی پروژه‌ای کار کنیم که قبلا توسط شخص یا تیم دیگری توسعه داده شده و فقط با یک نسخه خاص از BuildTools سازگار است.
تذکر: SDK Manager گزینه‌ی بروزرسانی لیست (Refresh) ندارد بنابراین در صورتی که تغییراتی را به صورت آفلاین روی SDK اعمال می‌کنید لازم است یکبار پنجره‌ی SDK Manager را بسته و مجدد باز کنید.
ابزار Platform-Tools، SDK Tools، Google Play Service، USB Driver، Support Repository و Google Repository دارای زیر مجموعه نیستند که قبلا اشاره کردم از این ابزار فقط یک نسخه می‌تواند در SDK موجود باشد و در صورت نیاز به تغییر نسخه، می‌بایست فولدر مربوط به ورژن موجود ابتدا کامل حذف و ورژن جدید جایگزین شود.
دو مورد مربوط به ConstraintLayout، Layout جدید معرفی شده در اندروید می‌باشد. نیازی به نصب این دو مورد نیست و با ساخت اولین پروژه‌ی اندرویدی، این دو نیز خودکار و به صورت آفلاین نصب خواهد شد.
اتصال رایانه به اینترنت را برقرار می‌کنم. قبل از باز کردن مجدد SDK Manager لازم است IP را تغییر دهم تا اندروید استودیو بتواند اطلاعات را از سرور فراخوانی کند. برای آشنایی با شیوه‌های تغییر آی‌پی به مطلب «چگونه تحریم‌های نرم افزاری را دور بزنیم» مراجعه کنید.


ملاحظه می‌کنید بعد از اتصال به اینترنت و تغییر IP، سایر ابزاری که قبلا نصب نکرده‌ایم نیز در لیست نشان داده می‌شود. در حالت عادی تنها چیزی که شما باید در تب SDK Platforms خود داشته باشید، SDK Platform آخرین نسخه‌ی اندروید است. مابقی موارد را فقط در صورتی نصب کنید که می‌دانید به آن نیاز دارید.
توضیحات تکمیلی:
گوگل برای هر نسخه (API) از اندروید ابزار مربوط به آن را نیز در اختیار توسعه دهنده قرار می‌دهد که شامل SDK Platform، Sources، System image ها و Google APIs می‌شود.
SDK Platform برای کامپایل کردن پروژه و ساخت اپلیکیشن استفاده می‌شود. لازم است توسعه دهنده همواره آخرین API را نصب داشته باشد تا اپلیکیشنی که می‌سازد با آخرین نسخه اندروید موجود در بازار سازگاری داشته باشد.
با یک مثال ساده توضیح می‌دهم: در زمان تهیه این آموزش، آخرین API منتشر شده اندروید نسخه ۲۸ است. حالا اگر آخرین API موجود در SDK من نسخه‌ی ۲۶ باشد، اپلیکیشن روی API 26 کامپایل شده و ممکن است با نسخه‌های‌ جدیدتر اندروید در مواردی خاص، ناسازگاری داشته باشد. پس لازم است همزمان با معرفی نسخه‌های جدید اندروید، API مربوط به آن را دریافت و نصب کنیم. البته از زمان معرفی نسخه جدید اندروید تا ورود دیوایس‌های آن به بازار، چند ماهی فاصله هست اما شرکت‌های سازنده برای دیوایس‌های رده بالا عموما بعد از یک بازه زمانی حدودا دو ماهه آپدیت ارائه می‌دهند.
مورد بعدی Sources است که شامل سورس‌های API بوده و الزامی در نصب آن نیست (مگر مواردی که مایل باشید از سورس‌ها کمک بگیرید).
گزینه بعد مربوط به System image ها می‌شود. از سیستم ایمیج‌ها برای اجرای شبیه ساز (امولاتور) اندروید روی رایانه استفاده می‌شود. شبیه سازها توسعه دهندگان را از تست اپ خود روی دیوایس‌های حقیقی مانند گوشی و تبلت بی‌نیاز می‌کنند. فرض کنید قصد تست و خطایابی پروژه خود را دارید و سعی دارید اپلیکیشن خود را روی تعداد زیادی دیوایس و نسخه‌های مختلف اندروید تست کنید تا مطمئن شوید اکثریت کاربران در استفاده از اپلیکیشن شما با هیچ مشکل و باگی روبرو نمی‌شوند. اگر بخواهید اپ خود را روی اندرویدهای ۴، ۵، ۶، ۷ و ۸ تست کنید، می‌بایست ۵ گوشی موبایل با سیستم عامل اندروید در اختیار داشته باشید! اگر به این لیست، تبلت را هم اضافه کنیم می‌شود ۱۰ دیوایس! پس عملا غیر ممکن است بتوانیم اپ را روی تمامی دیوایس‌های حقیقی تست و خطایابی کنیم. اینجا شبیه ساز یا Emulator به کمک ما می‌آید. شبیه سازهای متعددی توسط شرکت‌های مختلف برای اندروید منتشر شده است. گوگل هم AVD (Android Virtual Device به معنی دیوایس مجازی اندروید) را به صورت پیش فرض و رایگان درون اندروید استودیو تعبیه کرده که البته به دلایلی از جمله سنگینی بیش از اندازه آن، درصد زیادی از توسعه دهندگان اندروید از شبیه سازهای ثانویه مانند Genymotion استفاده می‌کنند.
نکته: System Image های موجود در لیست SDK Platforms فقط مربوط به شبیه ساز AVD اندروید استودیو است و اگر از سایر شبیه سازها استفاده می‌کنید نیازی به نصب این سیستم ایمیج‌ها نیست.
به طور خلاصه برای من که از شبیه ساز Genymotion استفاده می‌کنم، صرفا داشتن Android SDK Platform مربوط به جدیدترین API کافیست.
نکته: اگر قصد استفاده از شبیه ساز اندروید استودیو (AVD) را دارید ممکن است لیست System image های هر API شما را سردرگم کند. به عنوان مثال Android Marshmallow تعداد ۱۰ سیستم ایمیج را شامل شده:

به نامگذاری‌ها دقت کنید. دو مورد اول مربوط به Android TV (تلویزیون هوشمند اندرویدی) و دو مورد دوم Android Wear (ابزار پوشیدنی) هستند. پس واضح است ما با اینها کاری نداریم (مگر اینکه قصد داشته باشیم برای تلویزیون‌های هوشمند یا ساعت‌های هوشمند اپلیکیشن بسازیم). ۶ مورد بعد به دو دسته ۳ تایی تقسیم می‌شوند که ۳ مورد آخر مشابه ۳ مورد قبل هستند با این تفاوت که شامل Google APIs نیز می‌شوند. بدون درنظر گرفتن شرایط خاص، شاید بهتر باشد سیستم ایمیجی را دریافت کنید که شامل Google APIs هم باشد. حالا باز هم ۳ انتخاب داریم. اگر CPU (پردازنده) رایانه شما intel است گزینه Intel در غیر اینصورت اگر پردازنده AMD استفاده می‌کنید گزینه ARM EABI را می‌بایست نصب کنید. Intel هم دو گزینه Atom و Atom_64 دارد که برای اکثر اپلیکیشن‌ها سیستم ایمیج Atom کفایت می‌کند (Atom_64 برای موارد خاصی استفاده می‌شود که اپلیکیشن با معماری ۶۴ بیتی ساخته شده).
به طور خلاصه اگر پردازنده رایانه شما برند اینتل است و قصد دارید اپلیکیشن خود را در اندرویدهای Nougat، Oreo و Pie روی شبیه ساز AVD تست کنید، باید Google APIs Intel x86 System image را برای API های ۲۵، ۲۶، ۲۷ و ۲۸ دریافت کنید.
مجدد تاکید می‌کنم در حال حاضر استفاده از شبیه سازهایی مانند Genymotion راه حل بهتری نسبت به شبیه ساز AVD اندروید استودیو است. با این حال وظیفه دانستم توضیحات لازم را ارائه دهم.

نکته: به دلیل حجم و تعداد بالای System Image های شبیه ساز AVD و همچنین توصیه به استفاده از سایر شبیه سازها، لینک دانلود این سیستم ایمیج‌ها روی سایت ما قرار نمی‌گیرد. این سیستم ایمیج‌ها حجمی حدود ۲ گیگابایت دارند در حالی که حجم سیستم ایمیج‌های شبیه ساز جنی موشن در حدود ۳۰۰ الی ۵۰۰ مگابایت است.
نکته: برای راه اندازی AVD ابتدا لازم است ابزار Emulator در قسمت SDK Tools نصب شود که متاسفانه این گزینه و همچنین Intel HAXM که برای سرعت بخشیدن به شبیه ساز روی پردازنده‌ی اینتل بکار می‌رود امکان نصب آفلاین نداشته و تنها باید به صورت آنلاین نصب شود. نحوه نصب آنلاین در قسمت بعد توضیح داده شده.
علاوه بر سیستم ایمیج، لینک دانلود ابزار Sources نیز به دلیل ضروری نبودن آن، روی وب سایت ما قرار نمی‌گیرد. با اینحال اگر مایل به نصب آفلاین این دو مورد هستید، بعد از دانلود فایل مربوطه از سایر وب سایت‌ها (یا روشی که در ادامه برای پیدا کردن لینک دانلود ابزار معرفی می‌کنم)، خروجی فایل فشرده را در مسیرهای زیر قرار دهید:
– Sources: یک فولدر با نام sources در sdk ایجاد کرده و خروجی فایل فشرده مربوط به Source را به داخل آن منتقل کنید.
– System Image: ابتدا یک فولدر با نام system-images به sdk اضافه کنید. سپس درون این فولدر، فولدر جدیدی با نام android-xx ایجاد کنید که xx عدد مربوط به API است. به عنوان مثال برای API 28 فولدر باید به صورت android-28 نامگذاری شود. داخل android-28 فولدر دیگری با نام google_apis بسازید و خروجی فایل سیستم ایمیج
(مانند x86-28_r03.zip) را به این فولدر منتقل کنید.
به SDK Manager برمی‌گردم. تا اینجا با نصب آفلاین ابزار آشنا شدیم. نصب آنلاین ابزار ساده است و همه مراحل به طور خودکار انجام می‌شود. برای مثال می‌خواهم SDK Platform 26 را آنلاین نصب کنم:

با انتخاب گزینه مدنظر، علامت دانلود در سمت چپ ظاهر می‌شود. روی گزینه Apply کلیک می‌کنم.

قبل از دانلود، فضای لازم برای نصب ابزار موردنظر را اعلام می‌کند.


ملاحظه می‌کنید فایل platform-26_r02.zip در حال دانلود است. بعد از اتمام دانلود، عملیات نصب آغاز شده و در لاگ نمایش داده شده، محل نصب این API مشخص شده است:



API مدنظر با موفقیت دانلود شد و در قسمت Status عبارت installed را نشان می‌دهد. یعنی این ابزار نصب شده. همانطور که در تصویر فوق مشاهده می‌کنید فولدر API 26 در کنار سایر APIها قرار دارد.

در تب SDk Tools نیز با بروزرسانی آنلاین لیست ابزار، گزینه‌های جدیدی مانند CMake و NDK اضافه شده که فعلا به اینها نیازی نداریم. با شرط تغییر آی‌پی ایران، هرکدام از ابزار موردنیاز را می‌توان انتخاب و نصب کرد. برای مثال اگر قصد استفاده از AVD را دارید، Android Emulator (و اگر پردازنده شما اینتل است HAXM Installer) را انتخاب کرده و منتظر بمانید تا دانلود و نصب انجام شود.
جهت حذف ابزار از طریق SDK Manager کافیست تیک گزینه‌ای که قبلا نصب شده را بردارید. علامت ضربدر در سمت چپ نمایش داده می‌شود که با Apply کردن، حذف خواهد شد.
نکته: به تصویر صفحه ۳۶ دقت کنید. در حین دریافت فایل، لینک مستقیم آن نمایش داده می‌شود. اگر به هر دلیلی دریافت و نصب خودکار با موفقیت انجام نشد و یا مایل به دانلود ابزار از وبسایت‌های ثانویه نبودید، کافیست لینک فایل که به پسوند .zip ختم شده را کپی و به صورت عادی دانلود کرده (البته با آی‌پی غیر از ایران) و به شیوه آفلاین نصب کنید. البته اگر این مراحل را به قصد دریافت لینک فایل جهت استفاده آفلاین انجام می‌دهید توجه داشته باشید باید مربوط به نصب باشد نه بروزرسانی. هنگامی که ابزار را در SDK Manager بروزرسانی می‌کنیم فایل دانلودی فقط شامل بخشی از آن ابزار است که می‌بایست در نسخه موجود جایگزین شود. بنابراین ابتدا باید ابزار مدنظر را از SDK حذف کرده، سپس اقدام به نصب نسخه جدید کنیم تا لینک نسخه کامل را نمایش دهد.
توضیحات مربوط به ابزار:
– Android Support Repository و Google Repository : مجموعه کتابخانه‌هایی هستند که در حین توسعه اپلیکیشن توسط اندروید استودیو استفاده می‌شوند.
– Google USB Driver : درایور دیوایس‌های اندرویدی NEXUS است (گوشی یا تبلت‌هایی که با برند نکسوس، به سفارش گوگل و توسط کمپانی‌هایی مانند الجی، سامسونگ و … تولید می‌شوند). به وسیله این درایور می‌توانید دیوایس نکسوس را به رایانه متصل کرده و پروژه اندرویدی خود را روی آن اجرا، تست و خطایابی (دیباگ) کنید. برای سایر گوشی‌ها و تبلت‌های اندروید لازم است درایور سازنده‌ی مربوطه را از وب سایت آن دانلود و نصب کنید. به عنوان مثال درایور شرکت الجی که قبلا آنرا دانلود کرده‌ام LGMobileDriver_WHQL_Ver_4.2.0.exe نام دارد (البته در اکثر موارد دیوایس‌های غیر نکسوس نیز با Google USB Driver سازگار بوده و نیازی به دانلود و نصب درایور اختصاصی شرکت سازنده نیست و بهتر است ابتدا با USB Driver تست کنید).
– Build-Tools : همانطور که از نامش پیداست برای بیلد شدن پروژه استفاده می‌شود.
– Platform-Tools : شامل مجموعه‌ای از ابزار مختلف مورد نیاز Platform ها.
– SDK-Tools : شامل ابزار ضروری برای ساخت پروژه‌ی اندرویدی.
نصب آنلاین SDK
در قسمت قبل، ابتدا sdk را به صورت آفلاین آماده کرده و سپس اندروید استودیو را نصب کردیم. اما در نصب آنلاین نیازی به اضافه کردن دستی ابزار sdk نیست. لذا ابتدا مانند روش آفلاین، ارتباط اینترنت را قطع می‌کنیم. سپس مراحل نصب اندروید استودیو را انجام می‌دهیم. پس از اتمام نصب و با اجرای اندروید استودیو، به دلیل عدم امکان ارتباط با سرور، پیغام زیر ظاهر می‌شود:

حالا باید ارتباط اینترنت را برقرار کرده و آی‌پی ایران را تغییر دهیم. اگر قصد استفاده از پروکسی دارید همینجا روی Setup Proxy کلیک کرده و مطابق توضیحات این مطلب مشخصات را وارد کنید یا اگر از سایر روش‌ها استفاده می‌کنید پس از تغییر آی‌پی این پیغام را رد کنید.


در کادر بالا حجم فایل‌های دریافتی محاسبه شده. ۷۵۵ مگابایت برای ابزار و ۱۶۸ مگابایت برای API28. در این مرحله کافیست یک فولدر خالی مانند C:\sdk ایجاد کرده و مسیر را به اندروید استودیو معرفی کنیم.

در این صفحه تمامی ابزاری که باید دانلود شود لیست شده. با کلیک روی Finish دانلود آغاز می‌شود:

پس از اتمام دانلود، اندروید استودیو اجرا می‌شود.
 
 
باتشکر,
تیم پشتیبانی